Ήρθε η ώρα για το ρεπορτάζ που υποσχέθηκα. Θα προσπαθήσω να είναι όσο γίνεται πιο πλήρες.
Όλα πήγαν σχεδόν όπως το πρόγραμμα. Και αυτά που δεν πήγαν, δεν το πρόσεξε κανείς - και όσα τα πρόσεξαν, σκέφτηκαν ότι είναι έθιμο από άλλη περιοχή... Όπως τις μπουμπουνιέρες, που ξέχασαν να τις πάνε νωρίτερα στην εκκλησία, και τις είχαν στα χέρια όταν πηγαίναμε με τα όργανα : οι αθηναίοι σκέφτηκαν ότι έτσι είναι το έθιμο, μαζί με το ζευγάρι να πάνε και τα συμπαραμαρτυρούντα στην εκκλησία, ενώ οι μακεδόνες σκέφτηκαν ότι έτσι το έχουν το συνήθειο στην Αθήνα...
Άλλο έθιμο, τα μαντήλια του "μπράτιμου". Ενώ ο γαμπρός τα μοίραζε στους κολλητούς του, αυτοί που δεν το ξέρανε το έθιμο θεωρούσαν ότι πρέπει να βάλουνε όλοι οι άντρες της συνοδείας μαντήλια - και δεν ξέρανε και πώς να τα φορέσουνε...
Και με τα όργανα να παίζουνε, πήραμε το δρόμο για την εκκλησία...
Φυσικά με χορούς...
Ώσπου φτάσαμε στην εκκλησία, και παραλάβαμε την ανθοδέσμη από το φωτογράφο (είχαμε ξεχάσει να την πάρουμε νωρίτερα...)
Είπαμε, ακόμη και αυτά που παραλείψαμε, φάνηκαν σαν να τα σχεδιάσαμε έτσι...
Τον χορέψαμε το χορό του Ησαϊα, και ο παπάς, αν και είχε προειδοποιηθεί ότι θα πέσουν και κουφέτα, θεώρησε σωστό να ζητήσει να σταματήσουν να τα ρίχνουνε - προς το τέλος όμως, και αφού είχανε πέσει σχεδόν όλα...
Μόνο που είχα σχεδιάσει να ταϊσει κάποιος τη μικρή πριν πάμε στην εκκλησία, αλλά αυτή αποφάσισε να ρίξει κάτι ύπνους, με αποτέλεσμα μέσα στην εκκλησία να πλαντάξει στο κλάμα. Φυσικά, κι αυτό αποδόθηκε στη φασαρία, τη παιδική γκρίνια, το κλάμα που "πρέπει" να ρίξει κάθε παιδί που σέβεται τον εαυτό του σε μια καθώς πρέπει βάφτιση... Αλλά αυτό το αφήνω για τη συνέχεια...
